Een pas geplant maar verdrogend appelboompje in mijn tuin deed me denken aan het volgende verhaal over Shirdi Sai Baba:
Verdroogde boompjes
Purandare hield van Baba als van zichzelf. Als Baba ergens onder leed, voelde hij de pijn in zijn eigen hart. Het deed hem verdriet dat Baba iedere dag in de brandende zon naar het Chávadigebouw of de Lendituin moest lopen. Met veel moeite haalde hij een paar jonge boompjes uit Mumbai, die hij langs het pad wilde planten zodat Baba in de schaduw kon lopen. Baba verbood hem echter ze te planten en binnen drie dagen hingen de boompjes slap. Purandare was erg verdrietig toen hij ze in die toestand zag. Baba die dat natuurlijk wist, riep Purandare liefdevol bij zich en vroeg of hij ze alsnog wilde planten, maar die gaf als antwoord dat de boompjes inmiddels helemaal verdroogd waren. ‘Dat geeft niet’ zei Baba, ‘maak je geen zorgen. Plant ze maar, ook al zijn ze verdroogd. Ik zal ze leven geven.’ Purandare plantte ze met toewijding. Ze werden gezegend met de regen van Baba’s genade en begonnen te groeien. ‘Baba is almachtig,’ dacht Purandare. Ook vandaag nog kun je deze bomen in Shirdi zien.
Ik dacht vroeger dat dit een van Baba’s vele wonderen was, totdat ik het verhaal van een revolutionaire Oostenrijkse boer las, Sepp Holzer. In zijn boek ‘Holzer’s Permacultuur’ vertelt hij hoe hij als kind ontdekte dat verdroogde boompjes zonder blad opnieuw beginnen te wortelen. Hij legt uit hoe zijn ‘schokmethode werkt:
Holzer’s schokmethode
‘… Later heb ik op grond van deze ervaring mijn ‘schokmethode’ ontwikkeld. Het gaat om een noodmaatregel om bomen met een slecht ontwikkeld wortelstelsel zonder kluit toch te verplanten, ook wanneer ze al vol in het blad staan, bloeien of vrucht dragen. Ik leg de bomen om te beginnen in de zon en laat de bladeren verdrogen. De wortels moeten natuurlijk worden afgedekt, want die verdragen geen zon. Daarvoor gebruik ik vochtige juten zakken. Om de bladeren snel te laten verdrogen, moeten de bomen geen water krijgen. De juten zakken zorgen ervoor dat de wortels niet uitdrogen, maar geven niet voldoende water voor de bladeren.
Na een dag of twee zijn de bladeren verdroogd en kunnen de bomen op hun nieuwe plek worden aangeplant. Daarbij geef ik ze opnieuw geen water. De enige bescherming die ze krijgen is een mulchlaag, om de bodem vochtig te houden. Op de Krameterhof kan ik ook niet alle bomen water geven; daar is geen beginnen aan.
Bomen die volgens deze methode zijn aangeplant ontwikkelen snel nieuwe, vezelige wortels, waarmee ze weer water en voedingsstoffen kunnen opnemen. Ze kunnen de eerdere, schrale periode doorstaan omdat ze geen bladeren en vruchten meer hebben die ze moeten voorzien. Als ik echter een boom mét blad en vruchten zou planten en geen water zou geven, dan zou die al zijn energie gebruiken om zijn blad te behouden. De wortels zouden tekort komen en de boom zou daardoor slecht gaan groeien – als die dat überhaupt al zou doen. Zo’n boom is te vergelijken met een snijbloem: die krijgt ruim voldoende water, maar kan zichzelf nauwelijks redden. De bomen die volgens mijn ‘schokmethode’ zijn behandeld, concentreren zich echter op de ontwikkeling van hun wortelstelsel en lopen pas weer uit wanneer ze daar de energie voor hebben. Zulke bomen worden dus opgevoed om een zelfstandig leven te kunnen leiden.
Volgens deze methode heb ik in de loop der jaren duizenden bomen geplant. Van kwekerijen kocht ik bijvoorbeeld heel goedkoop restanten op, die anders domweg versnipperd of verbrand zouden worden, en plantte die vervolgens volgens deze ‘schokmethode’ bij mij uit. In mijn ervaring is de beste plek daarvoor de ruimte tussen de verhoogde bedden. Daar verzamelt zich het meeste vocht waardoor de bomen snel op krachten komen.
Twee of drie jaar later hebben de bomen zich zo goed ontwikkeld dat ik ze met een kluit kan uitsteken en uitplanten of verkopen. Zo heeft een ervaring uit mijn kindertijd voor goede zaken gezorgd.’
–uit: Sepp Holzer- Holzer’s permacultuur–
Onwetendheid en wonderen
Op mijn eigen appelboompjes heb ik dit toegepast door alle verdrogende blaadjes te verwijderen, daar water geven al niet meer zou helpen. En inderdaad, zonder extra water begonnen de boompjes nieuw blad te zetten en zijn dubbel sterk terug gekomen. Ik wist dat bomen na 24 juni sintjansloten kunnen aanmaken, maar niet dat dit zo werkt bij het aanplanten van verdrogende boompjes.
Dit hele verhaal deed me beseffen dat we maar al te gauw een wonder verwachten, maar waar het eigenlijk vooral om gaat is het doorbreken van de onwetendheid. Alleen al met zijn diepere inzicht en grotere kennis kon Shirdi Sai Baba dit feit teweegbrengen. En is dit misschien niet met alle wonderen het geval? Zou het niet in al dat soort gevallen gaan om een overstijgend inzicht, waarmee Shirdi Baba de ziekte wegnam, de toegewijde beschermde of zijn zegen deed neerdalen?
De Indiase wijsheid, en Shirdi Sai
Baba onderwees zijn toegewijden niets anders, leert ons keer op keer dat we ons menselijk bewustzijn toestaan te verblijven op het niveau van de illusie van Maya, terwijl we in wezen Goddelijk Bewustzijn zijn: we zijn het Atma.
Als ons eigen beperkte besef zijn greep op de beperkte toestand loslaat en toestaat dat het gaat meevibreren op onze eigenlijke, werkelijke Bewustzijnstoestand, dan zullen waarschijnlijk al die zaken die we nu nog als wonderen betitelen, ons overkomen als natuurlijke uitingen van ons Goddelijk Zelf.
