(uit: Zeven dagen Shirdi Sai )
Dokter Pillai was een intieme toegewijde van Baba. Baba was erg op hem gesteld; hij noemde hem altijd Bhau (broer), raadpleegde hem in allerlei zaken en wilde hem altijd bij zich hebben. Op een gegeven moment had de dokter een ernstige vorm van guineawormen[1]. Hij zei tegen Kaka Dixit: ‘Deze pijn is folterend, ondraaglijk! Ik ga nog liever dood! Ik weet het, dit is pure boetedoening voor mijn oude karma, maar ga alsjeblieft naar Baba en vraag hem de pijn te stoppen en het over te brengen naar tien toekomstige levens.’ Hij hoopte dat hij in ieder leven veel minder zou hoeven lijden als hij het leed over tien levens zou uitspreiden.
Dixit ging naar Baba om dit te vertellen. Baba, geraakt door het verzoek, zei tegen Dixit: ‘Zeg hem dat hij geen angst hoeft te hebben. Waarom zou hij tien levens moeten lijden? In tien dágen kan hij het lijden en de gevolgen van zijn oude karma uitwerken. Als ik er ben om hem zowel werelds als spiritueel welzijn te geven, waarom zou hij dan bidden om de dood? Breng hem onmiddellijk hierheen! Laten we aan de slag gaan en zijn lijden voor eens en altijd afhandelen.’
Kaka ging naar de dokter en bracht hem met behulp van een paar anderen naar de moskee. Daar mocht hij rechts van Baba zitten, op de plek waar de fakir Bade Baba altijd zat. Baba gaf hem zijn eigen matras en vroeg hem daar met zijn rug tegen de muur te blijven zitten.
Pillai ging zitten, maar de tranen liepen over zijn wangen van de pijn. Liefdevol wiste Baba zijn tranen en zei: ‘Mijn kind, waarom moet je huilen als je op moeders schoot zit? Blijf hier rustig liggen en probeer je op je gemak te voelen. Je karma loopt nu ten einde. Je moet dit karma moedig en geduldig onder ogen zien en niet huilen. De ware remedie is dat je het gevolg van handelingen uit het verleden moet doorstaan en overwinnen. Ons karma is de oorzaak van ons verdriet en geluk, dus probeer te verdragen wat er komt. Allah is de enige Gever en beschermer, denk altijd aan hem. Geef je volledig, met lichaam, gedachte, woord en bezit over aan zijn voeten en zie dan wat hij doet.’ Dokter Pillai werd hierdoor een stuk rustiger.
Baba liet hem in de moskee verblijven. De volgende dag kwam Nana Chandorkar de wond inzwachtelen, maar zodra Baba het verband zag zei hij: ‘Wie heeft dat verbonden? Dokter Pillai antwoordde dat Nana Chandorkar het verband om het been had aangebracht, maar dat het niet hielp. ‘Nana is een dwaas!’ antwoordde Baba. ‘Haal dat verband eraf of je zult sterven! Zometeen komt er een kraai die je zal pikken en dan zul je herstellen.’ Terwijl dokter Pillai daar lag, nam Baba de pijn van hem over. Hij leed tien minuten lang, voor elk leven een minuut, en verloste zo dokter Pillai van zijn karmische verplichting. Halverwege kwam Abdullah binnen om de moskee schoon te maken en de olielampen bij te vullen. Terwijl hij hiermee bezig was, stapte hij per ongeluk op het uitgestrekte been van Pillai. Het been was al gezwollen en toen Abdul erop trapte, werden alle zeven guineawormen er tegelijkertijd uitgeperst. De pijn was verschrikkelijk en de dokter brulde het uit. Na een tijdje kalmeerde hij en begon om beurten te zingen en te huilen. Toen vroeg hij met de tranen in zijn ogen aan Baba wanneer die kraai hem zou komen pikken. Baba zei: ‘Heb je de kraai dan niet gezien? Hij zal niet nog eens komen. Abdul was de kraai. Ga nu wat rusten, je zult spoedig beter zijn.’ Zodra de tien minuten voorbij waren, was Baba weer helemaal de oude.
Door de toediening van Udi met water was de dokter in tien dagen volledig genezen, zonder enige andere behandeling of medicijn, precies zoals Baba had voorspeld.
[1] een grote parasiet, dracunculiasis, die in drinkwater voorkomt. In het eindstadium komen de volgroeide wormen door de huid naar buiten, meestal bij de voeten, wat gepaard gaat met hevige pijn
