Op 15 oktober 2018 is het honderd jaar geleden dat Shirdi Sai Baba heenging. Hoewel hij sinds die dag nog vele malen aan mensen is verschenen in zijn oorspronkelijke gedaante, is hij niet meer in die vorm te bezoeken. Hij heeft zijn heengaan aangekondigd aan zijn toegewijden, maar hen tegelijkertijd beloofd dat hij altijd nabij zou blijven.
‘Jullie zullen mijn beenderen horen spreken om je te leiden’
Op 3 oktober 1918 kwam Purandare bij Baba. Baba zei tegen hem: ‘Kind, ik ga verder en jij zult mij volgen.’ Hij gaf hem Udi. Omdat Baba voorzag dat Purandare heel heftig zou reageren op zijn heengaan, stuurde hij hem tijdig naar huis. Purandare hield zoveel van Baba dat hij hem als zijn eigen levensadem beschouwde. Baba zei nog tegen hem:
‘Geloof mij, hoewel ik heenga, zullen mijn beenderen in mijn tombe je hoop en vertrouwen geven. Niet alleen ik, maar ook mijn samadhi (grafmonument) zal vanaf nu spreken met degenen die zichzelf volledig aan mij overgeven. Wees niet bang dat ik je zal verlaten. Jullie zullen mijn beenderen horen spreken om je te leiden. Ook mijn naam zal antwoorden. Denk altijd aan mij, geloof met hart en ziel in mij, dan zul je de grootste zegeningen ontvangen.’
Omdat Baba altijd zo sprak, begreep Purandare niet het belang van deze woorden of wat Baba ermee bedoelde. Baba was niet ziek op dat moment en Purandare verwachtte daarom niet dat hij zou sterven. Met Baba’s toestemming vertrok hij naar huis.
Op 15 oktober kon niemand Baba vinden. Vier volgelingen gingen hem zoeken. Zij zochten in een nabijgelegen put omdat ze bang waren dat hij erin gevallen was, maar toen ze bij de moskee terugkwamen, zagen ze hem staan. Baba vroeg: ‘Waar zoek je dan? Ik ben op één plek en jullie zoeken ergens anders. Ik ben in alle zuivere harten, maar jullie zoeken op vervuilde plaatsen. Hoe kun je mij dan ooit vinden?’
Daarop ging hij zitten.
Zult u ook bij ons zijn in volgende levens?
In 1918 kwamen meneer en mevrouw Tarkhad en Jyotindra naar Shirdi om bij Baba te zijn. In die tijd was Baba’s roem wijd verspreid en de mensen stroomden in groten getale toe om hem wereldse dingen te vragen. Baba raakte geïrriteerd bij het zien van deze menigten en zei tegen mevrouw Tarkhad: ‘Moeder, ik word de laatste tijd veel lastiggevallen. Iedereen vraagt mij om rijkdom, een baan, een huwelijk, gezondheid en kinderen, maar niemand vraagt mij wat ik bezit en wat ik echt te bieden heb. Ik heb al heel lang gewacht en ik walg ervan. Om die reden zal ik op een dag verdwijnen.’ Mevrouw Tarkhad luisterde verdrietig naar deze woorden. ‘Wat is er, Baba? Waarom praat u zo? Wat zal er van ons terechtkomen als u verdwijnt? Wie zal er voor ons zorgen?’ zei ze. Onmiddellijk antwoordde Baba: ‘Waarom zou je je daar zorgen over maken? Echt, ik geniet ervan om mijn toegewijden te beschermen en ik zal altijd bij hen zijn. Maar ik ben gelukkig als ze mij de juiste dingen zouden vragen.’ Jyotindra antwoordde: ‘Baba, wij zijn hier gekomen om te ontvangen wat u ons wilt geven. Weet u dat dan niet?’ Baba zei: ‘Ja, dat weet ik. Je zult het ook krijgen.’ Meneer Tarkhad was gelukkig toen hij dit hoorde en zei: ‘Baba, wij geloven in uw woorden. Maar wanneer zal ik het krijgen?’ ‘Zeer snel.’ ‘Na hoeveel levens?’ ‘Er zijn nog drie levens nodig.’ ‘Baba, als dat zo is, zult u dan ook bij ons zijn in die levens?’ ‘Waarom niet? Ik ben al zoveel levens bij je geweest, wij zullen elkaar zeker steeds weer tegenkomen. Ik waak ieder moment met de uiterste zorg over mijn kinderen. Ik kan niet toestaan dat zij geruïneerd worden.’ Toen hij dit gezegd had, zegende hij hen en deelde het gewijde voedsel uit dat gelukzaligheid heet.
Lees meer:
